W latach sześćdziesiątych XIX wieku brytyjscy farmakolodzy i lekarze T. Lauder Brunton i William Murrell stosowali związki azotanowe w leczeniu pacjentów z dusznicą bolesną i nadciśnieniem, a ich stosowanie szybko stało się powszechne.1 W rzeczywistości przemysłowiec (i późniejszy filantrop) Alfred Nobel wyniszczające objawy dławicy piersiowej, które zostały złagodzone przez nitroglicerynę. Nobel dokonał fortuny po wynalezieniu zapalnika nitroglicerynowego, który umożliwił kontrolę tego wysoce wybuchowego związku i ułatwił użycie nitrogliceryny w amunicji. Nobel zaobserwował, że jego stosowanie nitrogliceryny w leczeniu własnych objawów dławicy odzwierciedla ironię losu . Ogromna przepaść między destrukcyjnym potencjałem nitrogliceryny i jej terapeutycznymi zastosowaniami stanowi skrajny przykład tego, co stało się obecnie znane w przemyśle farmaceutycznym jako Właściwości chemiczne poza celem . Kolejny rozwój tematyczny obejmował powrót do laboratorium, tym razem próbując zrozumieć, w jaki sposób nitrogliceryna wywiera swój wpływ na naczynia krwionośne. W pierwszej połowie XX wieku, pod wpływem pojęcia, że nitrogliceryna może naśladować cząsteczkę endogenną, farmakolodzy poświęcili wiele wysiłku charakterystyce odpowiedzi fizjologicznych różnych tkanek na azotany.2 Odkryli, że nitrogliceryna i powiązane chemikalia nie tylko promują rozluźnienie tkanek naczyniowych, ale także działanie rozluźniające na tkankach mięśni gładkich tchawicy i przewodu żołądkowo-jelitowego. Rzeczywiście, wydawało się, że fizjolodzy mogą rozluźnić praktycznie każdą tkankę mięśniową gładką, po prostu wylewając nitroglicerynę. Zainspirowani tymi obserwacjami laboratoryjnymi, farmakolodzy rozszerzyli kliniczne zastosowania azotanów poza dławicą do leczenia reaktywnych chorób dróg oddechowych i skurczów zwieracza zwieracza. Ponieważ azotany weszły w szersze zastosowanie kliniczne, zaobserwowano drugie ważne zjawisko kliniczne: pacjenci, którzy otrzymywali długotrwałe leczenie azotanami zaczęli wykazywać tolerancję na lek, wymagając większych dawek w miarę upływu czasu, aby osiągnąć ten sam efekt terapeutyczny. Ponadto istniały niepotwierdzone dane, że osoby pracujące z dynamitem, które zajmowały się obsługą nitrogliceryny podczas tygodnia pracy, miały niedzielne zawały serca . W weekendy, gdy pracownicy nie byli wystawieni na działanie nitrogliceryny, niektórzy mieli odbite skurczowe zwężenie tętnic, co prowadziło do zawał mięśnia sercowego. Te obserwacje kliniczne przypominają te dotyczące leków, takich jak opiaty, które aktywują fizjologiczne systemy sygnałowe i sugerują, że w jakiś sposób nitrogliceryna naśladuje działanie jeszcze nieznanej endogennej biomolekuły. Nadszedł czas, aby powrócić na ławkę.
Wiek upływa między pierwszym użyciem nitrogliceryny w leczeniu dusznicy bolesnej a odkryciem endogennego układu przekaźnictwa naczyń, który był molekularnym celem tego leczenia. W 1977 r. Ferid Murad wykazał, że nitrogliceryna i związki pokrewne były faktycznie prolekami, a biologicznie aktywną cząsteczką uwalnianą z tych związków był gazowy tlenek wolnych rodników. Ponadto Murad i współpracownicy odkryli, że relaksujący wpływ tlenku azotu na naczyniowy mięsień gładki był związany z mechanizmem enzymatycznym analogicznym do ostatnio odkrytej kaskady sygnalizacyjnej receptorów beta-adrenergicznych
[patrz też: psychoterapia wrocław, psychoterapia warszawa, psycholog warszawa ]
Powiązane tematy z artykułem: psycholog warszawa psychoterapia warszawa psychoterapia wrocław
W latach sześćdziesiątych XIX wieku brytyjscy farmakolodzy i lekarze T. Lauder Brunton i William Murrell stosowali związki azotanowe w leczeniu pacjentów z dusznicą bolesną i nadciśnieniem, a ich stosowanie szybko stało się powszechne.1 W rzeczywistości przemysłowiec (i późniejszy filantrop) Alfred Nobel wyniszczające objawy dławicy piersiowej, które zostały złagodzone przez nitroglicerynę. Nobel dokonał fortuny po wynalezieniu zapalnika nitroglicerynowego, który umożliwił kontrolę tego wysoce wybuchowego związku i ułatwił użycie nitrogliceryny w amunicji. Nobel zaobserwował, że jego stosowanie nitrogliceryny w leczeniu własnych objawów dławicy odzwierciedla ironię losu . Ogromna przepaść między destrukcyjnym potencjałem nitrogliceryny i jej terapeutycznymi zastosowaniami stanowi skrajny przykład tego, co stało się obecnie znane w przemyśle farmaceutycznym jako Właściwości chemiczne poza celem . Kolejny rozwój tematyczny obejmował powrót do laboratorium, tym razem próbując zrozumieć, w jaki sposób nitrogliceryna wywiera swój wpływ na naczynia krwionośne. W pierwszej połowie XX wieku, pod wpływem pojęcia, że nitrogliceryna może naśladować cząsteczkę endogenną, farmakolodzy poświęcili wiele wysiłku charakterystyce odpowiedzi fizjologicznych różnych tkanek na azotany.2 Odkryli, że nitrogliceryna i powiązane chemikalia nie tylko promują rozluźnienie tkanek naczyniowych, ale także działanie rozluźniające na tkankach mięśni gładkich tchawicy i przewodu żołądkowo-jelitowego. Rzeczywiście, wydawało się, że fizjolodzy mogą rozluźnić praktycznie każdą tkankę mięśniową gładką, po prostu wylewając nitroglicerynę. Zainspirowani tymi obserwacjami laboratoryjnymi, farmakolodzy rozszerzyli kliniczne zastosowania azotanów poza dławicą do leczenia reaktywnych chorób dróg oddechowych i skurczów zwieracza zwieracza. Ponieważ azotany weszły w szersze zastosowanie kliniczne, zaobserwowano drugie ważne zjawisko kliniczne: pacjenci, którzy otrzymywali długotrwałe leczenie azotanami zaczęli wykazywać tolerancję na lek, wymagając większych dawek w miarę upływu czasu, aby osiągnąć ten sam efekt terapeutyczny. Ponadto istniały niepotwierdzone dane, że osoby pracujące z dynamitem, które zajmowały się obsługą nitrogliceryny podczas tygodnia pracy, miały niedzielne zawały serca . W weekendy, gdy pracownicy nie byli wystawieni na działanie nitrogliceryny, niektórzy mieli odbite skurczowe zwężenie tętnic, co prowadziło do zawał mięśnia sercowego. Te obserwacje kliniczne przypominają te dotyczące leków, takich jak opiaty, które aktywują fizjologiczne systemy sygnałowe i sugerują, że w jakiś sposób nitrogliceryna naśladuje działanie jeszcze nieznanej endogennej biomolekuły. Nadszedł czas, aby powrócić na ławkę.
Wiek upływa między pierwszym użyciem nitrogliceryny w leczeniu dusznicy bolesnej a odkryciem endogennego układu przekaźnictwa naczyń, który był molekularnym celem tego leczenia. W 1977 r. Ferid Murad wykazał, że nitrogliceryna i związki pokrewne były faktycznie prolekami, a biologicznie aktywną cząsteczką uwalnianą z tych związków był gazowy tlenek wolnych rodników. Ponadto Murad i współpracownicy odkryli, że relaksujący wpływ tlenku azotu na naczyniowy mięsień gładki był związany z mechanizmem enzymatycznym analogicznym do ostatnio odkrytej kaskady sygnalizacyjnej receptorów beta-adrenergicznych
[patrz też: psychoterapia wrocław, psychoterapia warszawa, psycholog warszawa ]
Powiązane tematy z artykułem: psycholog warszawa psychoterapia warszawa psychoterapia wrocław